Na
onze campervan trip in NZ (voor diegene die het nu nog niet door hebben, dat
staat voor New Zealand) vlogen we eindelijk naar HK (yep, dat is Hong Kong en
NIET Hells Kitchen). NZ was leuk maar
begon mij redelijk de neus uit te hangen. Het was er tergend koud en daarnaast
was ik er al een paar keer geweest en wilde ik er deze keer al helemaal niet
zijn. Maar goed, we waren dus onderweg naar Hong Kong. Eindelijk.
In Hong Kong aangekomen zijn we Hong Kong
helemaal niet ingegaan maar direct doorgegaan naar Shenzhen. Voor diegene die
het niet kennen, ga je schamen, het is een stad in China en ook direct een hele
grote. Er wonen meer mensen dan in Nederland en zo’n beetje alles waarop staat:
“Made in China” komt hier vandaan. Althans dat is ons verteld. Persoonlijk denk
ik dat in andere delen van China ook zaken worden geproduceerd. Maar.. ik kan me
vergissen. Al is dat meer uitzondering dan regel.
Goed. We gingen dus niet naar
Hong Kong maar naar China en wel specifiek Shenzhen. We hadden er nog nooit van
gehoord maar het toeval wilde dat we daar wat mensen kenden en die vonden het
niet erg dat we een paar dagen bij ze kwamen logeren, ze stonden er eigenlijk
op maar dat terzijde. Vanaf Hong Kong zijn we niet door de douane gegaan maar
hebben in een transit de ferry genomen naar Shenzhen. Daar aangekomen rolde we
zonder problemen door de Chinese douane en hebben we Zac (de kennis) gebeld dat
we gearriveerd waren in de haven. Hij gaf ons wat instructies hoe we de metro
konden nemen naar een station vlak bij hem en in ons beste Chinees hebben we
een kaartje gekocht. Het Chinees dat we kenden kwam voornamelijk van de
menukaarten in Nederland maar kwam, net als nu, in een aantal gevallen zeer
goed van pas. Shenzhen is niet het typische Chinese dorpje, het is een
metropool dit niet de typische Chinese normen en waarden aanhoudt. Al zijn er
natuurlijk wel veel van terug te vinden. Shenzhen is een soort kruising tussen
een Westers en Chinese stad die qua gebouwen wel wat weg heeft van de
Amerikaanse binnensteden maar dan op anabolen. Vergeleken met Shenzhen is
Chicago een gemoedelijk dorpje.
We stapten in de metro en
hadden min of meer verwacht dat het stampvol zou zijn maar dat bleek gelukkig
niet het geval. Het betrof een fonkelnieuwe metro waar in duidelijke taal werd
aangegeven waar je was en waar je naar toe ging. Het was dan ook een koud
kunstje om de plek te vinden waar we eruit moesten. Daar werden we opgehaald
door Zac. Zac was de begeleider van Anna in Fiji. Het was te merken dat hij
daar te lang had gezeten want zijn loopsnelheid was van dusdanige aard dat als
hij nog langzamer zou lopen hij terug
zou gaan in de tijd. Hij vertelde ons dat alles in Shenzhen zich in sneltrein
vaart afspeelde. Wij vonden van niet maar konden dat vanuit zijn oogpunt nu wel
begrijpen. Na drie dagen lopen kwamen we bij zijn huis aan dat zich naast het
metrostation bevond. Hij woonde, net als zoveel in Shenzhen, in een flat gebouw
op ongeveer 5 hoog. In tegenstelling echter tot de meeste appartementen was
zijn appartement redelijk groot te noemen en voor Chinese maatstaven zelfs
gigantisch. We kregen een eigen kamer
toegewezen waar we de komende dagen konden overnachten. Die avond zijn we uit eten gegaan. Samen met
Kaz en Zac een echte Chinese tent uitgezocht in een echte Chinese buurt en dus
pizza wezen eten tussen de expats. Die avond begon ons weekje Shenzhen. We
hadden gehoopt op een rustig weekje China met Chinese gebruiken maar het ging
allemaal anders dan we hadden verwacht. Dag één nam Zac ons al mee naar een poolhal
waar je liever niet kwam. Het had meer weg van een saloon uit het Wilde Westen.
Overal zat men te pokeren en wat te poolen. Het volk zag er ook niet uit alsof
je zou uitnodigen om te babysitten en de lucht was zo dik van de sigarettenrook
dat je de bar niet eens kon zien als je binnenkwam. Terwijl deze toch midden in
het zaaltje stond. Hier hebben we een tijdje rondgehangen en toen we elkaar teruggevonden
hadden waren we al snel weer op weg naar Zac zijn huis. Hij moest de volgende
dag aan het werk dus we hebben het niet erg laat gemaakt. De volgende dag hebben we de praktijk gezien
waar Zac werkte. Het was een moderne tandartsen praktijk waar de gemiddelde in
Nederland nog wat zou kunnen leren. Wat wel opviel dat er niet veel patiënten waren. 
We hebben er die dag precies één geteld. Deze werd door Zac geholpen en deze
kon omdat er nog maar zo weinig patiënten waren alle tijd schenken aan de patiënt.
De praktijk was nog maar net open en er waren nog niet veel patiënten. De hoop
was dat deze later zouden komen. Wij hoopten ook dat ze wat sneller ging werken
anders zouden er niet veel patiënten bij kunnen. Maar goed, het gaat natuurlijk
niet alleen om de kwantiteit maar met name om de kwaliteit. Die avond zijn we
door Zac meegenomen naar een stukje nieuwbouw in Shenzhen. Shenzhen is een
behoorlijk nieuwe stad. Dertig jaar geleden stond er op de huidige plek
helemaal niets. In de jaren negentig ging het bouwen van de stad zo snel dat er
elke dag een flat of wolkenkrabber werd afgeleverd en elke 3 dagen een nieuwe
winkelboulevard. Dat geeft dan ook wel een idee hoe groot de stad is. Het is
tevens ook het rijkste deel van China en dat merk je onder andere aan de auto’s
die er rijden.
We kwamen met Zac aan in het
stukje nieuwbouw. Dat was allemaal uiteraard nieuw aangelegd en valt een beetje
met een themapark en het thema is dan restaurants en barretje. Erg leuk maar
ook erg duur. Aangezien dat we weer op Zac snelheid door de straten liepen werd
het die avond ook weer erg laat. Anna en ik zijn gewend om op snelheid
overdrive te lopen en Zac op snelheidje stationair. Wat er voor zorgde dat als
we met hem op stap waren we alles ongeveer tien keer zo langzaam deden dan als
we gewend waren. Maar goed, het voordeel was wel dat hij de stad al kende en
wij niet en niet voorbij liepen aan dingen die we anders zouden missen. De
volgende dag moest Zac weer werken en kregen wij zijn zoontje van vijf mee om
zelf de stad te verkennen. Dat gebeurde natuurlijk op snelheid overdrive . Het
arme jong was dat natuurlijk niet gewend en aan het einde van de dag helemaal
kapot. We hebben toen maar tien autootje voor hem gekocht om hem weer wat
energie te geven. Hij vond het prachtig maar zijn moeder wat minder. Het kind
had namelijk al iets van 10.000 autootjes die elke gaatje van hun appartement
leken te vullen.
De volgende dag gingen we met
expats uit de stad naar het strand en naar een oude stad. Het was zondag dus
hadden ze niets te doen en dan werd er vaak door één van de expats iets
georganiseerd en deze zondag was het dus een oude stad en het strand. Gelukkig
was het mooi weer geworden. Anders is zo’n strand namelijk niet echt leuk. De
expats vroegen zich af wat wij voor werk deden in China en vonden het opvallend
dat we slechts toeristen waren. Die kwamen ze niet zo vaak tegen. Die avond
zouden we weer richting de poolhal gaan. Daar vlak voor stond namelijk een man
met een stalletje die heerlijke kebab maakte. Maakte, want toen we daar aan
kwamen lag de kebabman bloedend op de grond en stond er overal politie. Iemand
had getracht kebab te maken van de man zelf of vond zijn product blijkbaar niet
zo lekker. Duidelijk was in ieder geval wel dat wij die dag geen kebab zouden
krijgen.
We zijn nog even in de poolhal wezen kijken maar daar was verder
niets. We zijn toen naar één van de buurten gegaan waar ze nog echte originele
Chinese gerechten maakten zoals ‘gans in de zak’ en ‘alles kan op de BBQ’
Na een
goede maaltijd togen we weer huiswaarts om vandaag eens vroeg naar bed te gaan.
Dat pakte echter net even anders uit toen we de Zweedse chef tegen het lijf
liepen, vlak bij het huis van Zac. De
Zweedse chef was een Zweed die plaatjes draaide in plaatselijke
dansgelegenheden. Hij was dus een DJ en verdiende in die hoedanigheid zijn
geld. Hij had net afscheid genomen van een aantal vrienden en was onderweg naar
een de kroeg waar wij een paar dagen eerder ook al waren geweest en waar alle
expats verzamelden na een dag hard werken. Na een paar biertjes kwamen de
Zweedse chef en Zac op het idee om naar een andere tent te gaan. Het betrof een dancing in één van de vele
wolkenkrabbers die de stad rijk is. Buiten aangekomen konden we de muziek al
horen dreunen. Toen we binnen kwamen stond de muziek zo hard dat bij elke beat
de lucht uit longen werd geslagen. De Zweedse chef kende wat mensen die daar
werkten en het leek hem een goed idee om een fles whisky te kopen. Het duurde
niet lang of één van de medewerkers kwam met een fles aanzetten.
 |
| Zac, Anna, Guido & de Zweedse Chef |
Niet van die
goedkope die je in Nederland in de kroeg of plaatselijke slijter kan kopen maar
zo ééntje die je koestert in een afgeslote kast en die er alleen uit komt na
het kerstmaal om er één glaasje uit te nemen om vervolgens weer voor een jaar
de kast in te gaan. Wij hadden al redelijk wat biertjes achter de kiezen en het
leek ons niet zo’n geslaagd plan om nu ook nog eens een fles whisky te atten. Die werd dus teruggestuurd en we hebben het
bij biertjes gehouden. Toen het laat genoeg was en het buiten weer licht begon
te worden, besloten we om weer terug te
gaan. De Zweedse chef ging ook mee en bij Zac aangekomen besloten ze daar het
drankgelach voort te zetten. Ons leek het niet zo goed idee en we zijn naar bed
gegaan. Toen we de volgende dag wakker werden waren de Zweedse chef en Zac nog
steeds in discussie met elkaar. We zijn de stad in gegaan omdat we nog het één
en ander wilden kopen. Toen we die middag terug gingen kwamen we Zac vlak bij
zijn huis tegen bij de Starbucks. We besloten een kopje koffie met hem te
drinken en gingen daarna weer met hem mee naar huis.
Die avond zouden we met de
baas van Zac en zijn personeel uit eten gegaan. Zac was na zijn uitspatting van
die avond daarvoor nog niet helemaal de oude. Zijn vrouw was ook een enigszins,
laten we zeggen “uit haar hum”, door het bacchanaal van de vorige nacht. Toen
we dus bij Zac zijn baas aankwamen in een privé kamer in een restaurant was Zac
een beetje stil. Het personeel en zijn baas begrepen dit niet zo goed omdat Zac
anders redelijk wat noten op zijn zang heeft. De baas wist hier wel iets op.
Chinese wijn. Dat was op dit moment wel het laatste waar Zac zin in had
aangezien hij nog bezig was de grap van de vorige dag te verwerken. De glaasjes
die we bij de Chinese wijn kregen waren nogal klein vonden we. En nu hadden we
al geleerd in ons leven dat hoe kleiner het glaasje hoe hoger het
alcoholpercentage. Nu, wijn kon je het niet meer noemen aangezien er een
percentage in zat van 53 procent. Daar moest op gedronken worden en het duurde
niet lang of Zac was weer zijn oude zelf en ook Keiko, de vrouw van Zac werd
weer gezellig. Nadat de eerste fles er doorheen gejaagd was werd het tijd voor
een tweede. Nu moet je ook weten dat elk glaasje wijn met een glas bier
weggespoeld werd. Dat deerde de baas echter niets. Er moest nog een fles komen.
Wij drongen er met klem op aan om een iets luchtiger wijntje te nemen aangezien
we anders gierend naar huis zouden gaan en na het grapje van gisteravond leek
niemand dat een goed idee. De baas gaf toe en liet een wijn komen met een wat
lager percentage. Vol trots liet hij zien dat hier echt minder in zat. Ja, dat
was waar maar 52 procent. Gelukkig begon de baas de drank goed te voelen zodat
ie niet door had dat ik stiekem de wijn wegsmokkelde. Dat wilde zoveel zeggen
dat ik niet in één teug het glaasje leeg dronken, wat wel de bedoeling was,
maar dat ik er van zipte en dan deed alsof het glaasje leeg was. Dan schonken
we snel de glaasjes weer vol van
iedereen en proosten er weer op. Of je stoot per ongeluk je eigen glaasje om en
daar moet dan weer op gedronken worden. Nadat de tweede fles ook op was moest
er toch echt een derde komen. De baas en zijn personeel vonden dat wij nog veel
te nuchter waren en snapte niet hoe dat kon. Zac vond echter dat er genoeg was
gedronken en dat het tijd was om naar huis te gaan. Wij konden ons daar
helemaal in vinden. Het einde van het verhaal was dat de volgende dag de
kliniek gesloten was en dat ik fris als een hoentje nog maar eens met Anna Shenzhen
gingen verkennen. Later die dag spraken we nog wat van de personeelsleden en
die snapten maar niet dat ik de volgende dag nergens last van had. Wij hebben
maar niet gezegd dat de helft van de dure wijn op de grond en door het eten lag.
Zac moest de volgende dag weg
voor een conferentie in het noorden van China en wij besloten de volgende dag
naar Macau te vertrekken. We zouden eerst door China naar Beijing en Shanghai
reizen maar de Chinezen hadden wat ze noemden, The Golden Week. Dan is het
Boeddha zijn verjaardag en is het ook 1
mei. Een belangrijke datum voor de Chinezen. Het betekende ook dat alles
tjokvol zat in China en wij besloten dus uit te wijken naar Macau.
De volgende dag zaten we in de
ferry naar Macau.
Guido
Geen opmerkingen:
Een reactie posten