La Plage

Na een week in en uit wat (te dure) hotels zitten we nu in een pension dat gaat onder de naam De La Plage. De bedoeling is dat we hier een dikke week blijven voordat we onze reis vervolgen naar Moorea. Nu we dus de tijd hebben om eindelijk eens iets voor ons zelf te doen is het ook tijd om eens terug te kijken naar een bewogen week. Velen van jullie zullen denken dat op een tropisch eiland het paradijs is maar niets is minder waar. Jetlag, dure hotels en levensgevaarlijk situaties zijn ons deel hier in Papeete. Ons pension dat gaat onder de idyllische naam La Plage heeft waarschijnlijk haar naam te danken aan een strand dat op een steenworp afstand hier vandaan ligt. Nu, strand mag je het eigenlijk niet noemen. Het is meer een mix van wat schelpgravel en basalt waar je ongemakkelijk op kan liggen als het eb is, tijdens vloed is er helemaal geen strand. Maar om er te komen moet je een levensgevaarlijke actie uitvoeren. Tussen ons pension en het strand loopt namelijk de hoofdweg van Tahiti waarover een eindeloze stroom auto’s rijdt. Niet één is er ooit van plan om dan ook maar ergens voor te stoppen. De enige manier om de andere zijde te bereiken is om op goed geluk ergens tussen de auto’s en vrachtwagens door te rennen en bidden dat je het redt. Eenmaal aan de andere kant aan gekomen is het gevaar nog niet geweken. Zoals op veel tropische eilanden staan ook hier kokospalmen en zoals iedereen weet groeien daar kokosnoten aan (op dure ressorts is dat om de één of andere reden niet het geval maar verder groeien die dingen overal). Het geval wil dat deze kokosnoten onderhevig zijn aan de zwaartekracht en dat zo nu en dan zo’n kokosnoot met grote snelheid naar beneden tuimelt. Dit alleen vormt al een bedreiging voor haar en aangezicht maar combineer dit met vrachtwagens en er ontstaat een, voor mij, volledig nieuw gevaar. Zo wilde het dat nadat we de weg veilig hadden geslecht we werden bestookt met kokosnoten die onder de banden van de vrachtwagens wegknalden. Misschien heeft iemand wel eens meegemaakt dat hij of zij in de herfst langs eikenbomen fietsten en dan over een eikeltje heenreed. Vaak gebeurt het dan dat dit eikeltje met grote kracht zijn heil weer gaat zoeken in het bos. Kokosnoten hebben de neiging om hetzelfde te doen als ze op de juiste manier onder de band van een vrachtwagen terecht komen. Dit zorgt dus voor levensgevaarlijke situaties en het gebeurt meer dan eens dat we dus na het oversteken van een onoversteekbare weg ons vege lijf moesten redden door weg te duiken voor inter-ballistische kokosnoten. Dit is slecht één van de weinige gevaren. Ook zijn er irritatiepunten. Daarvoor zou je kunnen zeggen, “Zet je eroverheen, je bent op vakantie”. Waar! Natuurlijk! Maar sommige dingen zijn echt onoverkomelijk. Bijvoorbeeld muggen, behoorlijk irritant. De malaria en dengue die deze met zich meebrengen zijn ook niet grappig. Maar het kan nog veel erger. Kippen, en dan met name de hanen. Misschien heeft iemand wel eens meegemaakt dat hij ’s ochtends wakker is gekraaid door een haan. Behoorlijk vervelend. Naar wordt het echter als een haan een andere haan wekt en dat ze het samen op een wedstrijdje kraaien zetten. Nu is er hier op Tahiti een fenomeen en laat ik het te veel hanen noemen. ’s Avonds als het donker wordt gaan de hanen op stok. Zo hoort het. ’s Ochtends als het licht wordt gaan de hanen kraaien. Zo hoort het. Nu is er echter niemand op het idee gekomen om dat de hanen hier te vertellen. ’s Avonds als het donker wordt gaan de hanen op stok, so far so good. Maar als er één haan maar zoveel als een vuurvlieg waar neemt interpreteerd hij dat als, “ochtend?” En slaat aan het kraaien, waarna de andere hanen denken, “ochtend?” en voor je het weet is elke haan op het eiland aan het kraaien geslagen. Het geval wil dat er bijna altijd wel ergens op het eiland een haan is die een glimp licht opvangt wat er in resulteert dat er overdag bijna geen haan te horen is maar dat gedurende de hele nacht er op het eiland een kakofonie van hanengekraai heerst. En zonet heeft een kind de neus gebroken van zijn of haar vader in het zwembad. Het op reis zijn gaat niet over rozen.

Guido