Haaien

Na het prachtige Tahiti zijn we maar eens verder gaan kijken. Het plan was om naar Maupiti te gaan. Het probleem was er te komen. Dat kon met boot of met het vliegtuig. Na een wijselijk beraad hadden we besloten om dan maar niet te gaan. Tenslotte wat is een eiland als je er niet met de bus of te voet kunt komen. In Nederland zijn er een hoop dingen weliswaar kut geregeld maar je kan er in ieder geval te voet naar de Waddeneilanden. Op gezette tijden in ieder geval.

                Hier hebben we ook eb afgewacht maar het verval is hier geen twee kilometer dus met de voet werd een beetje problematisch. Nu zouden we natuurlijk de volgende ijstijd af kunnen wachten maar met de huidige opwarming van de aarde zal dit nog wel even kunnen duren. Daarnaast hebben we maar een jaar. Onze keuze is toen gevallen op Moorea. Ook een eiland weliswaar, maar dan eentje die wat  dichterbij Tahiti ligt. Een kilometertje of twintig hemels- of oceaanbreed. Met welgezwinde moed hebben we de boot genomen en vervolgens de bus naar een hotel/resort dat leeft bij de naam Hibiscus. In onze hut/bungalow aangekomen bleek al snel dat ze deze naam waar wilde maken. Onze bungalow was bezaaid met deze bloemen. Heel mooi… Vooral de colonnes mieren die ze aantrokken waren we erg blij mee. In minder dan geen tijd de bloemen naar buiten gewerkt en vervolgens de rest van de dag met een hamertje en vergrootglas de mieren uitgeroeid. Dat gaf ons een voldaan gevoel. Daarnaast was het heerlijk weer en hebben we onder het genot van een cocktail op een terras aan zee de zonsondergang beleefd.

                De volgende dag was het weer ronduit november te noemen. Het was druilerig en er was dien doende niet veel te doen.  Het enige waaraan je kon merken dat we in de tropen zitten is dat het druilerige weer al snel overging in regen. Dit hield even aan tot het moment kwam, zoals mijn vader het altijd zegt, het stopte met zachtjes regenen. Met tropische bakken kwam het de volgende uren uit de hemel zetten. We vermaakte ons met wat lezen en de WaiTui (God van de zee. Red.) te vervloeken. Dit hadden we achteraf beter niet kunnen doen. De tropische bakken uit de hemel veranderde vervolgens in een ware verticale tsunami. Weliswaar vervelend maar niet iets om je direct zorgen over te maken. Zorgen begon ik me wel te maken toen eerst een aantal zalmen de kronen van de kokospalmen probeerden te bereiken en vervolgens een aantal misplaatste haaien de lokale vogels zag najagen tussen diezelfde palmen.

                De volgende dag was het weer beter. Het was nog wel bewolkt maar het regende niet meer. Uitstekend weer, zoals wij dachten, om eens een rondje over het eiland te fietsen. Hoe fout was die inschatting. We begonnen met volle moed aan onze tocht. Bergje op, bergje af. En alles met een behoorlijke tegenwind. Onze zadels, die van gietijzer bleken te zijn begonnen ons intussen redelijk parten te spelen. Ook waren de wolken weg en was de temperatuur opgelopen tot een aangename 35 graden. Op het punt dat we echt niet meer konden waren we op het aller verste punt op het eiland aanbeland. We hadden door onze gietijzeren zadels intussen last van vergevorderde aarsscheuring en vertoonde  vormen van uitdroging. Anna begon intussen te ijlen en er vormde schuim op haar lippen. Dit kon ook nog een bijwerking zijn van onze rabiës injecties maar goed leek het ons niet. Na een cola waren we er weer helemaal bij en we begonnen aan onze terugtocht. Nu hadden we wind mee en zou het makkelijker moeten gaan. Niets was minder waar. Na nog eens dertig kilometer kwamen we, volledig kapot, zwart door de zon en het vuil van de weg en twintig kilo lichter,  aan in ons resort. Waar we  geweigerd werden. Men dacht in eerste instantie dat we Somalische bootvluchtelingen waren die asiel aan wilde vragen. Dit werd al snel opgelost toen ze onze vingerafdrukken namen bij de Gendarmerie, waaruit bleek dat we waren wie we zeiden.

                Na een verkwikkende nachtrust besloten we het de volgende dag rustiger aan te doen. We waren nog niet de zee in geweest en die zag er prachtig uit. (zie www.waitui-images.com ) Met onze snorkelspullen vingen we onze tocht aan. Nog niet koud in het water of we zagen de eerste haai al om over pijlstaartroggen nog te zwijgen. Het stikte hier werkelijk van de roggen en de haaien. Elke keer als we het water in gingen kwamen we ze tegen. Lemon Sharks, Black Tip Reef Sharks en Grey Reef Sharks. Mocht je bang zijn voor haaien dan is het hier de manier om van je angst af te komen. Tenzij je uit het water blijft natuurlijk. Maar zelfs vanaf de kant zie je de haaien er roggen overal zwemmen. Anna vond het allemaal wat minder leuk. Elke keer als we een haai tegenkwamen probeerde ze balancerend met één voet op mijn hoofd uit het water te blijven. Dit mislukte meestal omdat ik onder het extra gewicht een beetje te diep kwam te liggen waardoor ze vervolgens weer oog in oog met de haaien kwam. Een extra nadeel was dat door al die drukte in het water de haaien juist aangetrokken werden. De haaien doen overigens niet veel, zolang je maar uit hun territorium blijft. Nadeel is echter dat niet heel duidelijk aangegeven staat waar dat begint en waar dat eindigt.

Guido

Moorea

After a short ferry ride, we arrived at Moorea. After everybody were taking a cab or had a pick up, we decided to be more adventurous, and we took the local bus to our hotel.

It was a beautiful bus ride along the coast and after 45 minutes we arrived at the hotel.

The hotel is a garden with 30 Polynesian style bungalows, all facing the ocean. The ocean is aqua blue and you can see the rays swim before the coast. And that is where Moorea is famous for, a lagoon full of sharks and rays.

After unpacking our stuff, we went into the water for a snorkeling trip. It didn’t take a minute before Guido spotted the first reef shark. And after snorkeling for half an hour, we already spotted 3 black tip reef sharks! It was wonderful and yet scary. I know, the sharks are not interested in you and they swim away from you…but still, I have seen Jaws, and that movie scared the whole nation when it comes to sharks.

So after 45 minutes I was happy I arrived to shore safely with all my fingers and toes still attached at my body.

The lagoon trip, the change of Islands, my dad’s birthday and the amount of cocktails, made us go a sleep late that night and the next morning we woke up with clouds in our head and in the sky.

The weather was just like I felt. Cloudy, cold and rainy. As the clouds moved away in my head, the clouds became darker in the sky and the wind got stronger. And last night we had our first tropical storm. It felt like a typical Dutch November night. It was cold, the rain made music on the roof and the wind blew so hard that the curtains moved with the windows closed. As it was such a late November night, I putted my shoe in front of the door and sang a Sinterklaas song. But, there was nothing in there this morning. I think, Moorea is a bit too far for Sinterklaas.

Cheers Anna

Paradise at the lagoon!

After some sweaty hours at the pool, we went for a afternoon snorkeling trip at the lagoon just across the road.

It was almost high tide and after we had crossed the road (it took us nearly 10 minutes) and Guido had found back his fins in the water, we set of half way to the reef drop.

First it started with dull seaweed but very quickly after that came all sorts of hard and soft coral with beautiful fish!

We were curious how it would be just before the reef drop , so we went al little bit further. And that adventure paid off! We saw a stingray, a blue-spotted eagle ray, a enormous mural eel and a sea snake (red, black, white colors) of approximately 2 meters! It was wonderful!

After playing a bit with the triggerfish we stepped out the lagoon to combat the road ones again.

It was a wonderful afternoon and this wasn’t the best site to snorkel / dive in French Polynesia / the pacific. So, I am really looking forward to explore more lagoons, reef drops, etc. !

La Plage

Na een week in en uit wat (te dure) hotels zitten we nu in een pension dat gaat onder de naam De La Plage. De bedoeling is dat we hier een dikke week blijven voordat we onze reis vervolgen naar Moorea. Nu we dus de tijd hebben om eindelijk eens iets voor ons zelf te doen is het ook tijd om eens terug te kijken naar een bewogen week. Velen van jullie zullen denken dat op een tropisch eiland het paradijs is maar niets is minder waar. Jetlag, dure hotels en levensgevaarlijk situaties zijn ons deel hier in Papeete. Ons pension dat gaat onder de idyllische naam La Plage heeft waarschijnlijk haar naam te danken aan een strand dat op een steenworp afstand hier vandaan ligt. Nu, strand mag je het eigenlijk niet noemen. Het is meer een mix van wat schelpgravel en basalt waar je ongemakkelijk op kan liggen als het eb is, tijdens vloed is er helemaal geen strand. Maar om er te komen moet je een levensgevaarlijke actie uitvoeren. Tussen ons pension en het strand loopt namelijk de hoofdweg van Tahiti waarover een eindeloze stroom auto’s rijdt. Niet één is er ooit van plan om dan ook maar ergens voor te stoppen. De enige manier om de andere zijde te bereiken is om op goed geluk ergens tussen de auto’s en vrachtwagens door te rennen en bidden dat je het redt. Eenmaal aan de andere kant aan gekomen is het gevaar nog niet geweken. Zoals op veel tropische eilanden staan ook hier kokospalmen en zoals iedereen weet groeien daar kokosnoten aan (op dure ressorts is dat om de één of andere reden niet het geval maar verder groeien die dingen overal). Het geval wil dat deze kokosnoten onderhevig zijn aan de zwaartekracht en dat zo nu en dan zo’n kokosnoot met grote snelheid naar beneden tuimelt. Dit alleen vormt al een bedreiging voor haar en aangezicht maar combineer dit met vrachtwagens en er ontstaat een, voor mij, volledig nieuw gevaar. Zo wilde het dat nadat we de weg veilig hadden geslecht we werden bestookt met kokosnoten die onder de banden van de vrachtwagens wegknalden. Misschien heeft iemand wel eens meegemaakt dat hij of zij in de herfst langs eikenbomen fietsten en dan over een eikeltje heenreed. Vaak gebeurt het dan dat dit eikeltje met grote kracht zijn heil weer gaat zoeken in het bos. Kokosnoten hebben de neiging om hetzelfde te doen als ze op de juiste manier onder de band van een vrachtwagen terecht komen. Dit zorgt dus voor levensgevaarlijke situaties en het gebeurt meer dan eens dat we dus na het oversteken van een onoversteekbare weg ons vege lijf moesten redden door weg te duiken voor inter-ballistische kokosnoten. Dit is slecht één van de weinige gevaren. Ook zijn er irritatiepunten. Daarvoor zou je kunnen zeggen, “Zet je eroverheen, je bent op vakantie”. Waar! Natuurlijk! Maar sommige dingen zijn echt onoverkomelijk. Bijvoorbeeld muggen, behoorlijk irritant. De malaria en dengue die deze met zich meebrengen zijn ook niet grappig. Maar het kan nog veel erger. Kippen, en dan met name de hanen. Misschien heeft iemand wel eens meegemaakt dat hij ’s ochtends wakker is gekraaid door een haan. Behoorlijk vervelend. Naar wordt het echter als een haan een andere haan wekt en dat ze het samen op een wedstrijdje kraaien zetten. Nu is er hier op Tahiti een fenomeen en laat ik het te veel hanen noemen. ’s Avonds als het donker wordt gaan de hanen op stok. Zo hoort het. ’s Ochtends als het licht wordt gaan de hanen kraaien. Zo hoort het. Nu is er echter niemand op het idee gekomen om dat de hanen hier te vertellen. ’s Avonds als het donker wordt gaan de hanen op stok, so far so good. Maar als er één haan maar zoveel als een vuurvlieg waar neemt interpreteerd hij dat als, “ochtend?” En slaat aan het kraaien, waarna de andere hanen denken, “ochtend?” en voor je het weet is elke haan op het eiland aan het kraaien geslagen. Het geval wil dat er bijna altijd wel ergens op het eiland een haan is die een glimp licht opvangt wat er in resulteert dat er overdag bijna geen haan te horen is maar dat gedurende de hele nacht er op het eiland een kakofonie van hanengekraai heerst. En zonet heeft een kind de neus gebroken van zijn of haar vader in het zwembad. Het op reis zijn gaat niet over rozen.

Guido

Bonjour!

Today it is Friday and it is time to leave Le Meridien. It was a wonderful hotel but it was also far above our budget.

Yesterday we had rented a car to explore the island and to look for nice and good valuable places to stay. It was a wonderful day with a lovely picnic on a beautiful beach! We also found out that most of the products they sell in the supermarket are from Dutch origin and that they also sell snert and bruine bonen!

Our search for a place to stay was less successful. We only found two options that met our requirements and both were fully booked. One of the two could offer us a room from Monday on.

When we arrived back in the hotel we only had to find a hotel for the weekend. But that didn’t went so easy as expected. All the hotels we had tried to call were fully booked or didn’t exist anymore. It was like being back in Corsica (LOL) where the same thing happened to us. So, we decided that the best thing to do was to book 3 more nights at Le Meridien, even when that meant it would cut a to big amount out of our budget. But when we were at the reception they told us the same story we had heard before…they were fully booked for the weekend!! Aaahhh!! And so we heard it is a national holiday this weekend and that is why all the hotels are fully booked. I hate national holidays!!!

Thank god, there was internet and bookings.com and we finally found ourselves a room at the Sofitel for the weekend! Still, too expensive but much better than having no place to stay.

So we are going to relax at a beautiful pool this weekend, doing nothing! What a horrible weekend!

Have a nice weekend!

Cheers Anna

Ia Orana!

Finally, after 38 hours of travelling, we have arrived at Tahiti!

Our transit in LA was horrible with 3 hours waiting for immigration, customs and check in! And our flight was fully booked with honeymooners what didn’t make the flight a big success. Thank god, Guido and I were too tired to bother and slept the whole flight.

Our arrival op Tahiti was great! As EU-citizens, we didn’t had to go through immigrations and therefore we were outside in no time! Unfortunally, Guido his flight bag was torn apart but that was the only downside.

At the airport was a lovely lady who brought us to the hotel, where we took a shower and a very large cup of coffee.

After doing some shopping at the supermarket, we sat down at the pool to relax…what a wonderful life!!

Tomorrow we are going to drive around the Island (in a Twingo!) to arrange our boat to Maupiti, do some more shopping and to find good places to stay!

Cheers Anna

Up, up and away!!

After a short night with maybe too much wine, the alarmclock went of very early! At 5 Am we were checking in and an hour later we said goodbye to our parents and went to our gate.
It is still funny, we still have the feeling that we are on a 3 week holiday. Maybe that will change after we touch down at Papeete!! But that will take another 30 hours or so!
Anyway, we are at Heathrow now waiting and waiting. At that gave me time to write.

I hope to write something from LA and otherwise you have to wait untill we arrived in Papeete!

Cheers Anna

www.wai-tui.com

Today we will publish our website! One day delayed but we had a malfunction yesterday. But that is now solved!
One more week before we leave and we are ready!!! I cannot wait! I hope you enjoy our site and blog!

Cheers Anna