Merry Christmas and a Happy New Year!

We would like to wish you all a Merry Christmas and a happy and healthy 2012!!

Anna & Guido

Two lovely people and a tramping trip from hell!

After a  4 hour trip on two busses we arrived in Tauranga where we were picked up by Jan and Marjorie. They are friends of my grandparents and we had never met them before or seen them on a picture. Luckily they recognized us and we were on our way to Mount Maunganui, the city where they live. They live in a retirement village what was absolutely wow! Very nice bungalows with beautiful gardens with all the service you want. They do your garden, maintenance on your house, they have a pool, sauna, spa, gym, activity center, library etc. My first question was what the minimum age is to live there. It is 55 so we have to wait some years but I can definitely live in such a surrounding when I am older.

When we left Auckland it started raining and although the region around Mt. Maunganui is known for its sunny weather, it was also raining there.  Despite the rain we went  on a trip with Jan and Marjorie to Rotorua. We have visited a Mauri village there with hot pools. It was nice to learn a bit more about the Mauri and their history but after seeing it ones you have seen enough for your whole trip!

After two very pleasant days with Jan and Marjorie, it was time to pack our backpacks and entering the woods. We had our mind set on a national park called the Kaimal – Mamuka Forest Park and we wanted to cross the park from the north to the south, calling the North/South track and it was 82km long.

When we entered the park, it was still raining. The first day was full of cave walking, river crossing and climbing trough the forest. It took us 5 hours to get to our first place to camp….but it was still raining and the ground had turned into a swamp so it was impossible to pitch a tent. But luckily there was a hut also so we slept in the hut. There was nobody else so we had the whole forest for ourselves…I thought. But during the night I woke up because I heard something moving around the hut. I woke up Guido and then we heard scratching on the door…Aaahh!! Oh no, it were only possums who were knocking on our door.

The next day it was still raining and we had already a bad feeling about the river we had to cross.  But nevertheless we packed our bags and went on our way to the river. We could hear the river far before we had reached it what was not a good sign. And when we arrived at the river it was one black raging and angry river and impossible to cross. We walked along the river for two hours and we had tried every track around it but we were stuck! And after 5 hours of walking in the now pouring rain we were back at the hut. Soaking wet, 13 degrees and no heat…

What we didn´t know that day that it would be raining every day and that it was even on the news how badly NZ was hit by the rain. Mud streams whipped away houses etc. and we were hiking in the mountains. We really were ´crazy Dutch people´.

After 6 days of struggling trough the forest, risking our lives in flooded streams and rivers, taking enormously long detours around rivers, sliding trough the mud up and down hill a thousand times, we were fed up with it and on day 6 we climbed out of the forest.

Afterwards we found out that that track was the only non flooded track left in the forest so even when we wanted to stay in the forest  a bit longer it was not possible. After we climbed out of the forest it was still another 8km walking in the pouring rain and I was so happy when we finally arrived in a city where we checked into a motel!

We bought a bottle of wine, sat into a nice warm bath and enjoyed luxury as never before!

Off course, the day after we left the Kaimal park, the sun started shining again and we took the bus to Mt. Maunganui and walked along the beach for approx 7km before we arrived at Jan and Marjorie. Oh, they were so glad we arrived safely! And so were we.

After another nice day at Jan and Marjorie’s, we had to say goodbye and get on the bus back to Auckland.

We had a wonderful time at Jan and Marjorie´s. They are such a nice people! Thank you, Jan and Marjorie for the lovely stay! We had a great time.

And as for the tramping trip…it was wet and slippery, hard work with bad weather. Not as we would hoped for. But nevertheless, it was a great adventure we will never forget!

Cheers Anna

Auckland

After being in Auckland two times, but only less than 24 hours every time, we thought it would be nice to spend a little more time this time.

So we booked ourselves a hotel for 4 nights and went into the city.

Auckland is a well organized city with millions of places to eat. Eating out is cheap. It is even cheaper than cooking yourself, as we found out yesterday.

But it is not only wandering around the city, eating everywhere and lay back, we are also in the city for some serious shopping! And the weeks before Christmas are really great to do some shopping in Auckland. The streets are nicely decorated with Christmas tree’s etc. and everybody is shopping their ass off for Christmas presents. There is also sale everywhere, what saved us a lot of money.

Our shopping mission was to buy a tent, mats, etc for our hiking-trip next week.

It took us only one day to complete our mission! So now we are wondering around the city, eating out, relax and setting new daily goals. Yesterday it was our goal to find a Laundromat and get our clothes washed. It took us a morning of walking around in the suburbs and we found one and now our clothes are finally clean! I have no idea what our goal will be today, maybe just relaxing.

Tomorrow we are travelling to Tauranga where we will meet Jan and Marjorie. On Wednesday we are going on our hiking trip of 7 days. The weather predictions don’t show really nice weather (read not sunny all the time) but I am sure we will manage.

Cheers Anna

Live life to the max or, as some friends say, are you tired of living?

After seeing some sharks in the water, we decided to take things more seriously and we booked ourselves a lagoon trip with ray and shark feeding.

We were picked up at 8 AM (!) to be driven to a resort full of honeymooners. That was even more scarier than the sharks later on. The tour also involved Dolphin watching. As we found out later, it was in a sanctuary, so no wild dolphins for us.

After an hour boot ride, we were forced into the water in the middle of the lagoon. There was already a boat and the hungry sharks were swimming around (about 100 sharks everywhere). So, as brave as I am, I went in the water first, after the guide off course. I was putting my mask on when something grabbed me from behind!!!....it was a sting ray swimming against me. That’s what the sting rays give you in return that you feed them. They start to cuddle with you. Before you know it, they were harassing you! There was a lady on the boat that was very scared of the rays, because of what happened to Steve Erwin. Luckily, I could take her fear away by introducing another bigger fear. I told her: “look underwater”…and her beautiful honeymoon face turned from nicely tanned to white..hundreds of sharks were swimming in between us!

Off course, my husband was gone from the group before everybody literally had hit the water. He started to swim away from the group immediately to start filming the rays and shark in clear water and not in our self-made, foot kicking blur water. Wonderful for him but I felt a little bit vulnerable between the sharks with no husband. They always go after the less strongest prey…but I came up with a solution. I was going to stand in the middle of all the couples! Hundred meters away Guido started laughing! It was a wonderful solution but didn’t work when all the couples were snorkeling away to a coral garden a few meters away. I had to face the sharks. They even came so close I accidentally touched one. But, hey, after swimming with so many sharks, I do feel less frightened and when we see one during snorkeling I always think ‘thank god, it is only one’, so in some way I have lost my fear.

After seeing all the danger in the water, we decided it was time to feel some fear on land. We found a rental company who rents scooters without needing a driving license. So it was time for me to feel what Guido feels whenever he is sitting next to me in the car. A few exceptions: it was a scooter, not a car and the road is not of such a good quality (read big holes everywhere). And to make it a bit more scary, we had a scooter that was so aggressive on the gas that you could fly with it if you had a runway.

After a couple of kilometers, Guido felt 16 again and I was still thinking about our travel insurance. Do they cover road accidents? But luckily, I had no more time to think about it as were we approaching every bump in the road with more that 50km/hour! We have seen all the nice beaches and viewpoints etc at the island and we were around the island in no time.

The main goal to rent the scooter was for me to go out for dinner and have a drink and Guido could drive me home. So just before sunset we went to the other side of the island with little gas in the scooter but we would fill it up over there. When we arrived at the gas station it was closed….as all the gas stations on the island. There was nothing left than to drive back to our hotel with the hope the scooter did not run out of gas. As this could be a long night with a lot of walking, we decided to skip dinner in Cooks bay and to head back. After a few kilometers the out-of-gas sign started to blink and I started to worry. After a nerve-wracking 45 minutes, we arrived safely back in our village! The reserve tank was big enough! To celebrate we did not had to walk we went out to dinner at the restaurant near our bungalow and allowed us to drink and not drive!

I think we have seen everything on this Island and we have had a lot of fun but we are also happy to change surroundings and we are taking the ferry back to Papeete tomorrow.

I want to note one thing about the controversial shark and ray feeding. Feeding the wild animals is, what I think, the worse thing to do. You make them independent and it is not as nature has designed. Here on Moorea the feeding is also a part of their culture. It is something they have always done. Off course, it is now only being done because of the tourists and it is still wrong but it was nice to hear shark feeding can also be cultural. And maybe these black-tips don’t know better for many decades that human feed them….

Cheers Anna

Haaien

Na het prachtige Tahiti zijn we maar eens verder gaan kijken. Het plan was om naar Maupiti te gaan. Het probleem was er te komen. Dat kon met boot of met het vliegtuig. Na een wijselijk beraad hadden we besloten om dan maar niet te gaan. Tenslotte wat is een eiland als je er niet met de bus of te voet kunt komen. In Nederland zijn er een hoop dingen weliswaar kut geregeld maar je kan er in ieder geval te voet naar de Waddeneilanden. Op gezette tijden in ieder geval.

                Hier hebben we ook eb afgewacht maar het verval is hier geen twee kilometer dus met de voet werd een beetje problematisch. Nu zouden we natuurlijk de volgende ijstijd af kunnen wachten maar met de huidige opwarming van de aarde zal dit nog wel even kunnen duren. Daarnaast hebben we maar een jaar. Onze keuze is toen gevallen op Moorea. Ook een eiland weliswaar, maar dan eentje die wat  dichterbij Tahiti ligt. Een kilometertje of twintig hemels- of oceaanbreed. Met welgezwinde moed hebben we de boot genomen en vervolgens de bus naar een hotel/resort dat leeft bij de naam Hibiscus. In onze hut/bungalow aangekomen bleek al snel dat ze deze naam waar wilde maken. Onze bungalow was bezaaid met deze bloemen. Heel mooi… Vooral de colonnes mieren die ze aantrokken waren we erg blij mee. In minder dan geen tijd de bloemen naar buiten gewerkt en vervolgens de rest van de dag met een hamertje en vergrootglas de mieren uitgeroeid. Dat gaf ons een voldaan gevoel. Daarnaast was het heerlijk weer en hebben we onder het genot van een cocktail op een terras aan zee de zonsondergang beleefd.

                De volgende dag was het weer ronduit november te noemen. Het was druilerig en er was dien doende niet veel te doen.  Het enige waaraan je kon merken dat we in de tropen zitten is dat het druilerige weer al snel overging in regen. Dit hield even aan tot het moment kwam, zoals mijn vader het altijd zegt, het stopte met zachtjes regenen. Met tropische bakken kwam het de volgende uren uit de hemel zetten. We vermaakte ons met wat lezen en de WaiTui (God van de zee. Red.) te vervloeken. Dit hadden we achteraf beter niet kunnen doen. De tropische bakken uit de hemel veranderde vervolgens in een ware verticale tsunami. Weliswaar vervelend maar niet iets om je direct zorgen over te maken. Zorgen begon ik me wel te maken toen eerst een aantal zalmen de kronen van de kokospalmen probeerden te bereiken en vervolgens een aantal misplaatste haaien de lokale vogels zag najagen tussen diezelfde palmen.

                De volgende dag was het weer beter. Het was nog wel bewolkt maar het regende niet meer. Uitstekend weer, zoals wij dachten, om eens een rondje over het eiland te fietsen. Hoe fout was die inschatting. We begonnen met volle moed aan onze tocht. Bergje op, bergje af. En alles met een behoorlijke tegenwind. Onze zadels, die van gietijzer bleken te zijn begonnen ons intussen redelijk parten te spelen. Ook waren de wolken weg en was de temperatuur opgelopen tot een aangename 35 graden. Op het punt dat we echt niet meer konden waren we op het aller verste punt op het eiland aanbeland. We hadden door onze gietijzeren zadels intussen last van vergevorderde aarsscheuring en vertoonde  vormen van uitdroging. Anna begon intussen te ijlen en er vormde schuim op haar lippen. Dit kon ook nog een bijwerking zijn van onze rabiës injecties maar goed leek het ons niet. Na een cola waren we er weer helemaal bij en we begonnen aan onze terugtocht. Nu hadden we wind mee en zou het makkelijker moeten gaan. Niets was minder waar. Na nog eens dertig kilometer kwamen we, volledig kapot, zwart door de zon en het vuil van de weg en twintig kilo lichter,  aan in ons resort. Waar we  geweigerd werden. Men dacht in eerste instantie dat we Somalische bootvluchtelingen waren die asiel aan wilde vragen. Dit werd al snel opgelost toen ze onze vingerafdrukken namen bij de Gendarmerie, waaruit bleek dat we waren wie we zeiden.

                Na een verkwikkende nachtrust besloten we het de volgende dag rustiger aan te doen. We waren nog niet de zee in geweest en die zag er prachtig uit. (zie www.waitui-images.com ) Met onze snorkelspullen vingen we onze tocht aan. Nog niet koud in het water of we zagen de eerste haai al om over pijlstaartroggen nog te zwijgen. Het stikte hier werkelijk van de roggen en de haaien. Elke keer als we het water in gingen kwamen we ze tegen. Lemon Sharks, Black Tip Reef Sharks en Grey Reef Sharks. Mocht je bang zijn voor haaien dan is het hier de manier om van je angst af te komen. Tenzij je uit het water blijft natuurlijk. Maar zelfs vanaf de kant zie je de haaien er roggen overal zwemmen. Anna vond het allemaal wat minder leuk. Elke keer als we een haai tegenkwamen probeerde ze balancerend met één voet op mijn hoofd uit het water te blijven. Dit mislukte meestal omdat ik onder het extra gewicht een beetje te diep kwam te liggen waardoor ze vervolgens weer oog in oog met de haaien kwam. Een extra nadeel was dat door al die drukte in het water de haaien juist aangetrokken werden. De haaien doen overigens niet veel, zolang je maar uit hun territorium blijft. Nadeel is echter dat niet heel duidelijk aangegeven staat waar dat begint en waar dat eindigt.

Guido

Moorea

After a short ferry ride, we arrived at Moorea. After everybody were taking a cab or had a pick up, we decided to be more adventurous, and we took the local bus to our hotel.

It was a beautiful bus ride along the coast and after 45 minutes we arrived at the hotel.

The hotel is a garden with 30 Polynesian style bungalows, all facing the ocean. The ocean is aqua blue and you can see the rays swim before the coast. And that is where Moorea is famous for, a lagoon full of sharks and rays.

After unpacking our stuff, we went into the water for a snorkeling trip. It didn’t take a minute before Guido spotted the first reef shark. And after snorkeling for half an hour, we already spotted 3 black tip reef sharks! It was wonderful and yet scary. I know, the sharks are not interested in you and they swim away from you…but still, I have seen Jaws, and that movie scared the whole nation when it comes to sharks.

So after 45 minutes I was happy I arrived to shore safely with all my fingers and toes still attached at my body.

The lagoon trip, the change of Islands, my dad’s birthday and the amount of cocktails, made us go a sleep late that night and the next morning we woke up with clouds in our head and in the sky.

The weather was just like I felt. Cloudy, cold and rainy. As the clouds moved away in my head, the clouds became darker in the sky and the wind got stronger. And last night we had our first tropical storm. It felt like a typical Dutch November night. It was cold, the rain made music on the roof and the wind blew so hard that the curtains moved with the windows closed. As it was such a late November night, I putted my shoe in front of the door and sang a Sinterklaas song. But, there was nothing in there this morning. I think, Moorea is a bit too far for Sinterklaas.

Cheers Anna

Paradise at the lagoon!

After some sweaty hours at the pool, we went for a afternoon snorkeling trip at the lagoon just across the road.

It was almost high tide and after we had crossed the road (it took us nearly 10 minutes) and Guido had found back his fins in the water, we set of half way to the reef drop.

First it started with dull seaweed but very quickly after that came all sorts of hard and soft coral with beautiful fish!

We were curious how it would be just before the reef drop , so we went al little bit further. And that adventure paid off! We saw a stingray, a blue-spotted eagle ray, a enormous mural eel and a sea snake (red, black, white colors) of approximately 2 meters! It was wonderful!

After playing a bit with the triggerfish we stepped out the lagoon to combat the road ones again.

It was a wonderful afternoon and this wasn’t the best site to snorkel / dive in French Polynesia / the pacific. So, I am really looking forward to explore more lagoons, reef drops, etc. !

La Plage

Na een week in en uit wat (te dure) hotels zitten we nu in een pension dat gaat onder de naam De La Plage. De bedoeling is dat we hier een dikke week blijven voordat we onze reis vervolgen naar Moorea. Nu we dus de tijd hebben om eindelijk eens iets voor ons zelf te doen is het ook tijd om eens terug te kijken naar een bewogen week. Velen van jullie zullen denken dat op een tropisch eiland het paradijs is maar niets is minder waar. Jetlag, dure hotels en levensgevaarlijk situaties zijn ons deel hier in Papeete. Ons pension dat gaat onder de idyllische naam La Plage heeft waarschijnlijk haar naam te danken aan een strand dat op een steenworp afstand hier vandaan ligt. Nu, strand mag je het eigenlijk niet noemen. Het is meer een mix van wat schelpgravel en basalt waar je ongemakkelijk op kan liggen als het eb is, tijdens vloed is er helemaal geen strand. Maar om er te komen moet je een levensgevaarlijke actie uitvoeren. Tussen ons pension en het strand loopt namelijk de hoofdweg van Tahiti waarover een eindeloze stroom auto’s rijdt. Niet één is er ooit van plan om dan ook maar ergens voor te stoppen. De enige manier om de andere zijde te bereiken is om op goed geluk ergens tussen de auto’s en vrachtwagens door te rennen en bidden dat je het redt. Eenmaal aan de andere kant aan gekomen is het gevaar nog niet geweken. Zoals op veel tropische eilanden staan ook hier kokospalmen en zoals iedereen weet groeien daar kokosnoten aan (op dure ressorts is dat om de één of andere reden niet het geval maar verder groeien die dingen overal). Het geval wil dat deze kokosnoten onderhevig zijn aan de zwaartekracht en dat zo nu en dan zo’n kokosnoot met grote snelheid naar beneden tuimelt. Dit alleen vormt al een bedreiging voor haar en aangezicht maar combineer dit met vrachtwagens en er ontstaat een, voor mij, volledig nieuw gevaar. Zo wilde het dat nadat we de weg veilig hadden geslecht we werden bestookt met kokosnoten die onder de banden van de vrachtwagens wegknalden. Misschien heeft iemand wel eens meegemaakt dat hij of zij in de herfst langs eikenbomen fietsten en dan over een eikeltje heenreed. Vaak gebeurt het dan dat dit eikeltje met grote kracht zijn heil weer gaat zoeken in het bos. Kokosnoten hebben de neiging om hetzelfde te doen als ze op de juiste manier onder de band van een vrachtwagen terecht komen. Dit zorgt dus voor levensgevaarlijke situaties en het gebeurt meer dan eens dat we dus na het oversteken van een onoversteekbare weg ons vege lijf moesten redden door weg te duiken voor inter-ballistische kokosnoten. Dit is slecht één van de weinige gevaren. Ook zijn er irritatiepunten. Daarvoor zou je kunnen zeggen, “Zet je eroverheen, je bent op vakantie”. Waar! Natuurlijk! Maar sommige dingen zijn echt onoverkomelijk. Bijvoorbeeld muggen, behoorlijk irritant. De malaria en dengue die deze met zich meebrengen zijn ook niet grappig. Maar het kan nog veel erger. Kippen, en dan met name de hanen. Misschien heeft iemand wel eens meegemaakt dat hij ’s ochtends wakker is gekraaid door een haan. Behoorlijk vervelend. Naar wordt het echter als een haan een andere haan wekt en dat ze het samen op een wedstrijdje kraaien zetten. Nu is er hier op Tahiti een fenomeen en laat ik het te veel hanen noemen. ’s Avonds als het donker wordt gaan de hanen op stok. Zo hoort het. ’s Ochtends als het licht wordt gaan de hanen kraaien. Zo hoort het. Nu is er echter niemand op het idee gekomen om dat de hanen hier te vertellen. ’s Avonds als het donker wordt gaan de hanen op stok, so far so good. Maar als er één haan maar zoveel als een vuurvlieg waar neemt interpreteerd hij dat als, “ochtend?” En slaat aan het kraaien, waarna de andere hanen denken, “ochtend?” en voor je het weet is elke haan op het eiland aan het kraaien geslagen. Het geval wil dat er bijna altijd wel ergens op het eiland een haan is die een glimp licht opvangt wat er in resulteert dat er overdag bijna geen haan te horen is maar dat gedurende de hele nacht er op het eiland een kakofonie van hanengekraai heerst. En zonet heeft een kind de neus gebroken van zijn of haar vader in het zwembad. Het op reis zijn gaat niet over rozen.

Guido