Over Nieuw Zeeland wil
eigenlijk niet veel kwijt. Het is al even terug dat we daar waren en het land
is de weg een beetje kwijt. De mensen niet hoor. Die zijn prima en aardig. Het
zijn met name de bomen. Nu heb ik het sowieso niet erg op met bomen. Ik bedoel
ze staan er maar een beetje CO2 om te zetten in zuurstof en
daarnaast zijn bomen rete arrogant. Een boom zal nooit een beetje aan de kant
gaan of zo. Je moet er altijd omheen lopen en soms staan ze daar met een hele
kudde tegelijk. Een bos noemen ze dat dan. Nu zijn de bomen in Nederland nog
wel een beetje oké maar de bomen in Nieuw Zeeland niet. Die zijn helemaal hun
eigen gang gegaan zonder zich ook maar aan iets of iemand gelegen te laten. Wat
de meest rare vormen tot gevolg heeft. In Nederland vind je ook zo nu een dan
een vogel in een boom. In Nieuw Zeeland willen de bomen dat niet hebben. Gevolg
is dan ook dat de vogels geen andere keus hebben dan over de grond te lopen.
Getuige de Kiwi en andere bodemvogels aldaar. Om die reden heeft een grote
vogel er zo’n 200 jaar geleden de brui aangegeven en is voor altijd van de
aardbodem verdwenen. Uitgestorven zegt
men, zelfmoord zeg ik. Ze begrepen natuurlijk als geen ander dat een vogel die
niet kan vliegen eigenlijk geen vogel mag heten. Maar genoeg over Nieuw
Zeeland. Laten we onze reis vervolgen naar Fiji.
Fiji is een groep eilanden,
voor zover natuurlijk niets nieuw. Dat wij er zijn ook niet. Het is tenslotte
ook niet de eerste keer dat we hier zijn en waarschijnlijk ook niet de laatste
getuige ons reisschema. Wel nieuw waren een aantal bomen hier. Deze groeien
hier als kool. Met name de palmen. Deze zijn eigenlijk planten. Ik vind dat een
beetje kinderachtig want een kool is ook een plant en een boom is ook een plant
en een palmboom is ook een plant die ondanks zijn naam dan weer geen boom mag
zijn. Uitermate verwarrend. Schijnt iets met te maken hebben met
classificaties. Zo zijn bijvoorbeeld alle koeien zoogdieren maar niet alle
zoogdieren koeien. Dat is logisch maar als je sommige mensen bekijkt gaat ook
dat niet helemaal op. Dus verwarrend.
Terug naar Fiji. Na de
uitzinnige herfst die we beleefd hadden in Nieuw Zeeland waren we, temperatuur
technisch, blij weer in de tropen te zijn. De planning was om naar de Yasawa
eilanden in het westen van Fiji te gaan. Het weer is over het algemeen hier wat
aangenamer dan de rest van Fiji. Dit komt door de ligging. Elk tropisch eiland
heeft zijn droge en natte zijde. De droge zijde van Fiji is ten westen en dus
leek het ons goed om daar oud en nieuw te vieren. Daarnaast is het hier nu het
regenseizoen en dan is de droge zijde toch een stuk aangenamer.
We vertrokken ten westen van
Nadi met de boot richting ons eerste resort, Mantaray Beach Resort. Het ligt
een aardig eind de Yasawa groep in en aangezien er redelijk wat golfslag was
hoopte wij op een aanzienlijke groep zeezieken. Na een uur of wat op zee te hebben
gestuiterd dienden de eerste zieken zich aan. Wij zaten op het dek de horizon
in de gaten te houden omdat dit nogal eens wil voorkomen dat je zeeziek wordt.
De zieken begonnen zich ook op het dek te verzamelen maar tot onze
teleurstelling ging er niemand over zijn nek. Om dit proces toch enigszins te
versnellen ben ik wat chips en koffie gaan halen. Dit valt meestal niet goed
bij de mensen die zeeziek zijn vanwege de geur die het verspreidt. Nadat we
zakken chips hadden opgetrokken en deze met koffie begonnen weg te werken begon
het feest. De vrouw naast Anna trok groen weg en leegde haar ontbijt en lunch in
een door ons met een glimlach aangereikte zak. Men zegt wel eens dat wanneer er
één schaap over de dam is er meer volgen. Dat geluk hadden wij ook. Een chinees
achter Ester hield het ook niet meer en liet alles langs de reling van het
schip in het water glijden. Toch interessant om te zien wat ander culturen zoal
nuttigen. Beneden deks was het nog leuker. Daar was vrijwel iedereen druk bezig
op te scheppen wat ze die dag gegeten hadden. Zelfs de vrouw van de rederij die
de zakjes uit deelde had er zo nu en dan eentje nodig. Na verloop van tijd
kwamen we aan bij de resorts waar de mensen van boord gingen. Ik vond dit een
beetje kinderachtig omdat wij nog verder moesten en zij ons ons plezier niet
gunden door nog even aan boord te blijven en pas bij de terugtocht van boord te
gaan.
Maar goed, het was niet anders en aan zo rond drie uur
arriveerden wij bij ons resort. Het was prima. De volgende dag gingen we weer
aan boord naar ons volgende resort, Oarsman Bay. Daar kan ik een hoop over
zeggen maar ik hou het kort. Waardeloos. Het werd gerund door locals en die
kunnen dat dus niet. Je kan het ze ook niet uit leggen. Dat snappen ze niet. We
hebben er nog wel oud en nieuw gevierd en dat was prima maar dat kwam door de
andere toeristen die er waren. Na twaalf uur de zee in gedoken en vervolgens
wat staan drinken. Wel handig omdat in de zee te doen. Je staat in een
kringetje wat te praten en te drinken. Als je dan ineens moet plassen kan je
het gewoon laten lopen. Anna kwam op dit lumineuze idee maar verzuimde dit in eerste
instantie aan de Engels pratende medefeesters te vertellen. Ik heb deze taak
toen op me genomen en dit werd onder luid gejuich ontvangen. Er is tenslotte
ook niets vervelender dat als je in een goed gesprek onder het genot van een
borrel naar het toilet moet. Dit hoefde nu dus echter niet meer. Eén van de
Engelsen dacht dat hij zo ook het flatulentie probleem kon oplossen. Hij had er
echter niet bij stil gestaan dat gas slecht oplost in water en de neiging heeft
op te stijgen. Dit joeg de groep enige tijd uit elkaar, nadat hij beloofd had
dit niet meer te doen werd het weer gezellig.
Na
een paar dagen geluierd te hebben op het strand werd het weer tijd om naar het
volgende resort te gaan. Ons oog was gevallen op het Octopus resort. Het had
goede reverenties dus besloten we daar ons geluk te betracht. Het was werkelijk
wat het beloofde te zijn en we zijn dan ook een paar dagen erg gelukkig
geweest. Zelfs een enkele bui kon dat niet verpesten.
Maar aan alles komt een eind, we werden zoals wel vaker
het geval was bij resorts bij elkaar geroepen om met een kleine boot naar een
grote boot gebracht te worden. Deze grote boten hebben en grotere diepgang en
kunnen niet bij de resorts komen. Wij werden dan ook allemaal in een kleine
motorboot gezet om naar de grote boot te gaan. Deze dag was het water wel erg
ruw en het koste dan ook enige moeite om in de boot te komen. In de boot waren
twee locals, één bestuurde, de schipper, En één moest de boot aanmeren aan de
grote boot. Dit laatste bleek toch wat lastiger dan deze local had verwacht.
Eénmaal aangekomen bij de grote boot stond er zoveel golfslag dat de motorboot
soms dreigde te verdwijnen onder het passagiersschip. Op zich hoefde dit geen
probleem te zijn maar het was duidelijk dat de local dit nog nooit eerder had
gedaan. De schipper kon ook niet veel doen want hij had zijn handen al vol aan
het besturen van de motorboot. Nadat de local getracht had de boot aan te meren
door al het touw om de kikker van het passagiersschip te knopen (Dit zou tot
gevolg hebben dat we bij de eerste volgende golf opgetild zouden worden door
het grote schip en vervolgens er onder waren beland) besloot Anna in te
grijpen. Dit kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. We zijn
tenslotte nu getrouwd en dan hoor ik volgens de regels van het huwelijk dat
soort zaken op te knappen. Ik liep over de tassen naar de boog van de boot en
de local. Geruststellend vroeg ik hem of ik het even zou doen. De man begon al
te vrezen voor zijn leven en gaf met plezier zijn taak uit handen. Ik legde hem
uit dan hij gewoon het touw om de kikkers moest leggen en dan rustig moest
laten vieren tot de achterkant van de boot bij de opstap van de grote boot was
en dan een beetje strak houden. De schipper zou de rest wel doen. Ik deed het
even voor en zo kwam het weer goed. Iedereen stapte aan boord en het personeel
van het passagiersschip vond het hilarisch dat een pelangi (blanke tourist) de
local uit de brand moest helpen. De schipper van de motorboot, hoewel blij dat
ik het gedaan had, was in het geheel niet blij met zijn scheepsmaatje. Toen wij
eenmaal aan boord waren en hij op veilig afstand van het passagiersschip zette hij de motor van zijn bootje uit, liep
naar voren en gaf zijn bootsmaatje een paar ferme klappen om hem duidelijk te
maken dat hij nog wat moest oefenen.
Na
een paar uur kwamen we in het donker aan in Nadi. We vertrokken weer naar
Mamma’s waar we meestal logeren. Voor Ester zat het er alweer bijna op. We
hebben haar na een paar dagen weer naar het vliegtuig gebracht en gebeden dat
ze deze keer niet op Hong Kong zou hoeven te overnachten. Het vliegtuig ging in
ieder geval. We hebben het op zien stijgen en langs zien komen. Anna beweerde
zelfs dat ze het betraande gezicht van Ester achter één van de raampjes kon
waarnemen. Ik zelf geloofde daar niet zo in, maar goed. Einde Fiji in ieder
geval. Morgen naar de Solomon Island. Daar zijn we nog nooit geweest, dus ik
ben benieuwd wat we daar tegen zullen komen.
Guido
Geen opmerkingen:
Een reactie posten